เมื่อเวลาเดินทางมาถึงช่วงปลายของปี ฝนลาฟ้า เหลือร่องรอยสายน้ำที่เคยไหลบ่า ดั่งคราบน้ำตาที่รื้นไหลอาบแก้มใครบางคน ด้วยอาดูร หรือปิติแล้วแต่เหตุแห่งดีหรือร้ายที่รุกรุมเร้าให้หวั่นไหว..
ลมหนาวมาเยือน เหมือนดังว่าเพื่อนเก่าแวะมาทักทายอีกครั้ง "ฉันยังอยู่" เราอาจจะบอกเพื่อนไปอย่างนั้น ฉันยังอยู่มาถึงวันนี้ ช่วงปลายของปี ที่เรามาพบกันอีกครั้ง..และเช่นทุกปี ณ.เวลาช่วงปลายของปีที่เรามองย้อนกลับไปดู "เส้นทางเดิน"ที่ผ่านมา ร่องรอยเหมือนสายน้ำที่ไหลบ่า ดั่งคราบน้ำตาทั้งสุข ทั้งทุกข์เป็นธรรมดา เป็นธรรมดาที่มาถึงจุดตรงนี้ทีไรอดมองย้อนกลับไปไม่ได้ ไม่รู้สิ เราอาจเพียงแค่ค้นหาว่า เกือบปีที่ผ่านมานั้นมันมีอะไรบ้างที่พอจะเป็นชิ้นเป็นอัน ไม่ได้ลงโทษตัวเอง ไม่ได้ตรวจสอบประเมิณผลใดๆ มันเป็นความรู้สึกตอนปลายปีที่มากับลมหนาวเท่านั้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น